ماموریتی که بلای جان فضانوردان ناسا شد
به گزارش کمیاب آنلاین، فضانوردان ناسا به خاطر گیر افتادن در فضا به علت نقص فنی فضاپیمای استارلاینر بوئینگ با تغییرات اساسی در بدن خود مواجهند.
به گزارش کمیاب آنلاین به نقل از ایسنا، کارشناسان هشدار می دهند که فضانوردان ناسا که در فضا گیر افتاده اند، در صورت تمدید اقامتشان در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) تا سال ۲۰۲۵، با خطرات «تغییردهنده زندگی» مواجه خواهند شد.
به نقل از دیلی میل، فضاپیمای استارلاینر معیوب بوئینگ، بری ویلمور و سونیتا ویلیامز را به ایستگاه فضایی بین المللی در ماه ژوئن برد تا ماموریتی را که فکر می کردند چند روز باشد، به انجام برسانند، اما سرنشینان این هفته خبری دریافت نمودند که ممکنست نیاز باشد تا سال آینده برای بازگشت به خانه منتظر بمانند.
خیلی از مطالعات نشان داده اند که توقف طولانی مدت در فضا می تواند موجب کاهش تراکم استخوان، آتروفی عضلانی، قرار گرفتن در معرض تابش شدید، مشکلات بینایی و سایر مشکلات مهم سلامتی شود.
فضانوردان نیز بسته به طول ماموریت، سطوح مختلفی از آموزش را دریافت می کنند، همچون آزمایش های سلامتی که نشان میدهد ویلمور و ویلیامز برای مسیرهای پیش رو آماده نیستند.
مشکلات فنی استارلاینر بوئینگ سبب شده است که فضانوردان برای بالاتر از دو ماه در ایستگاه فضایی بین المللی سرگردان شوند، در صورتیکه قرار بود در روز ۱۴ ژوئن بازگردند.
خرابی های پیشران و نشت هلیوم در استارلاینر، ناسا و بوئینگ را بر آن داشت تا دو فضانورد را برای مدت طولانی تری در مدار نگه دارند، برای اینکه می ترسند سفر بازگشت با این فضاپیما به فاجعه منجر شود. اما حالا سرنشینان با خطر دیگری روبرو هستند و بدن آنها ممکنست آغاز به لطمه دیدن کند.
راشل سیدلر، استاد فیزیولوژی کاربردی و حرکت شناسی در دانشگاه فلوریدا، می گوید: بطور کلی، تقریباً تمام تغییراتی که از نظر فیزیولوژی در پرواز فضایی سرنشین دار مشاهده می نماییم، وابسته به میزان در معرض موارد مختلف قرار گرفتن است. او اضافه کرد: هرچه بیشتر آنجا باشید، تغییر بزرگ تر است.
ایستگاه فضایی بین المللی تنها حدود ۹۰ درصد گرانشی را دارد که ما اینجا روی زمین تجربه می نماییم.
زندگی در گرانش کم شده به این معنا است که استخوان ها و ماهیچه های بدن به اندازه ای که باید کار نمی کنند و این منجر به کاهش قابل توجه تراکم استخوان و آتروفی عضلانی می شود.
کایل زاگرودزکی، مؤسس و مدیر عامل کلینیک سلامت استخوان، به نیوزویک گفته است: فضانوردان از دست دادن سریع استخوان را با سرعت هشدار دهنده ای تجربه می کنند که حدود ۱۲ برابر سریعتر از پوکی استخوان شدید در زمین است.
پوکی استخوان خطر شکستگی را بیشتر می کند و اغلب منجر به لطمه هایی می شود که زندگی را تغییر می دهد. شکستگی های لگن موجب نگرانی شدید می شوند، برای اینکه می توانند استقلال را از بین ببرند و خطر مرگ و میر را بالا برند.
علاوه بر این، طبق گفته آژانس فضایی اروپا، فضانوردانی که در ماموریت های فضایی طولانی مدت هستند، ممکنست تا ۵۰ درصد از توده عضلانی خودرا از دست بدهند.
این می تواند توانایی آنها را برای انجام کارهای سخت بدنی هم در طول ماموریت و هم پس از آنرا به خطر بیندازد و موجب درد و ناراحتی شود.
گرانش کم حتی شکل و عملکرد قلب فضانوردان را تغییر می دهد. بگفته ناسا، در فضا، قلب از یک شکل بیضی مانند یک بادکنک پر آب به یک توپ گرد مانند یک بالون پر از هوا تغییر شکل می دهد.
ماهیچه هایی که برای انقباض رگ های خونی کار می کنند، در طول پروازهای فضایی طولانی نیز آتروفی می شوند، به این معنا که نمی توانند جریان خون را نیز کنترل کنند.
یک مطالعه نشان داد که در طول یک ماموریت فضایی طولانی، فضانوردان ممکنست تا ۵۰ درصد از استقامت قلبی عروقی خودرا از دست بدهند.
بعلاوه، هنگامی که مایعات بدن در طول پرواز فضایی به سمت بالا جابه جا می شوند، این می تواند مشکلاتی در بینایی، شناخت، تعادل و هماهنگی بوجود آورد.
تعدادی از فضانوردان گزارش می دهند که در یک ماموریت طولانی با مه فضایی مواجه گشته اند. مه فضایی پدیده ای مشابه مه مغزی است. این پدیده ناشناخته می تواند فضانوردان را گرفتار بی حوصلگی و سرگردانی کند. در موارد شدید، می تواند موجب تهوع، استفراغ و نوسانات خلقی شود.
گرانش کم همین طور می تواند موجب ایجاد سندرم عصبی چشمی در رابطه با پرواز فضایی شود که دید نزدیک فضانوردان را می کاهد.
بگفته آکادمی چشم پزشکی آمریکا، تقریباً نیمی از فضانوردان بعد از بازگشت از ماموریت های طولانی تغییراتی را در دید نزدیک خود گزارش می دهند. هر چه فضانوردان مدت بیشتری را در فضا سپری کنند، ممکنست بعد از بازگشت به زمین، بهبودی آنها از این تغییرات بیشتر بطول بیانجامد.
او اظهار داشت: برای مثال، ممکنست چندین هفته بطول بیانجامد تا آنها بتوانند با خیال آسوده یک ماشین را برانند.
گرانش کم، فضانوردان را نیز در معرض خطر بسیار بیشتری برای ایجاد سنگ کلیه قرار می دهد. تعدادی از کارها وجود دارد که فضانوردان می توانند برای مبارزه با اثرات گرانش کم انجام دهند.
به عنوان مثال، ایستگاه فضایی بین المللی مجهز به تجهیزات ورزشی ویژه ای است که فضانوردان به مدت دو ساعت در روز از آن برای کاهش از دست دادن عضلات و استخوان استفاده می نمایند.
مطالعه انجام شده بر روی سرنشینان ماموریت اسکای لب (Skylab) که در نخستین لابراتوار تحقیقاتی سرنشین دار در اوایل دهه ۱۹۷۰ اقامت داشتند، نشان داد که فضانوردان تعادل نیتروژن منفی داشتند که نشان دهنده از دست دادن عضلات اسکلتی بود.
این گروه ۱۷۱ روز را در فضا گذراندند که کمتر از ویلیامز و ویلمور است که باید تا سال آینده در ایستگاه فضایی بین المللی بمانند.
اما یک خطر وجود دارد که آنها نمی توانند کاری برای جلوگیری از آن انجام دهند و آن برخورد با تشعشعات است.
ایستگاه فضایی بین المللی دارای محافظی برای کاهش میزان تشعشعات فضایی است که فضانوردان در معرض آن قرار می گیرند. اما فضانوردان هنوز هم حدود ۳۶۵ برابر بیش از ما در زمین، تشعشعات را تحمل می کنند.
به عبارت دیگر، به ازای هر روزی که یک فضانورد در ایستگاه فضایی بین المللی سپری می کند، مشابه یک سال روی زمین برخورد با تشعشعات را تجربه می کنند. بگفته ناسا، این ممکنست خطر مبتلاشدن به سرطان در آینده را در فضانوردان افزایش دهد.
همه اینها به این معنا است که هر چه ناسا زودتر بتواند ویلمور و ویلیامز را به زمین بازگرداند، بهتر است. هر روز اضافی که آنها در ایستگاه فضایی بین المللی می گذرانند، لطمه بیشتری به بدن آنها وارد می شود.
استارلاینر در روز پنجم ژوئن با هدف اتصال به ایستگاه فضایی بین المللی برای مدت یک هفته قبل از بازگشت ویلمور و ویلیامز سالم به زمین، پرتاب شد.
اما ماموریت از شروع دشواری داشت. در هفته های قبل، پرتاب چندین بار به سبب مشکلات فنی فضاپیما به تعویق افتاده بود. حتی در روز پرتاب، استارلاینر نشت های جزئی هلیوم را تجربه نمود که مهندسان تشخیص دادند آنقدر شدید نبوده که پرتاب مجدد را به تأخیر بیندازند.
زمانی که استارلاینر به ایستگاه فضایی بین المللی رسید، نشت های هلیوم بیشتری به وجود آمد و پنج مورد از ۱۸ پیشران آن از کار افتاد.
ویلمور و ویلیامز توانستند با خیال آسوده سوار ایستگاه فضایی بین المللی شوند، اما حالا راه امنی برای بازگشت به خانه ندارند.
مقامات ناسا روز چهارشنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی گفتند که اگر استارلاینر برای حمل فضانوردان به خانه مناسب تلقی شود، آنها بطور بالقوه می توانند با کپسول دراگون اسپیس ایکس بعد از پرتاب ماموریت کرو-۹ در ماه سپتامبر به زمین بازگردند.
اما این بدان معناست که ویلمور و ویلیامز تا ماه فوریه سال ۲۰۲۵ به خانه نمی آیند. تا آن زمان، آنها ۹ ماه را در فضا سپری کرده اند.
ناسا هیچ تصمیم مشخصی در مورد بازگشت استارلاینر نگرفته است، اما بوئینگ امیدوار است که فضاپیمای آنها همچنان با ویلمور و ویلیامز به زمین بازگردد.
منبع: كمیاب آنلاین
این مطلب را می پسندید؟
(2)
(1)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب